Մի բան էլ ես ասեմ, հետ չմնամ: Ուրեմն, այս կեղծ բարեպաշտները, որ թևերը քշտել- մեջտեղ են եկել «Նիմֆոմանուհին» (կարծեմ թե թարգմանաբար` «Հեշտամոլը») ֆիլմի առիթով, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում նրանց: Նախ, «պոռնո դրամա» հասկացողություն, որքան գիտեմ, գոյություն չունի: Կա «պոռնո» և կա «դրամա», երկրորդը` այս ֆիլմի ցուցադրման դեմ, կարծում եմ, ամենաշատ աղմկողները հենց «պոռնոյի» սիրահարներն են:

Հետաքրքիրն այն է, որ, չնայած անցած 4-5 տարիների բոլոր ձախողումներին, ՀԱԿ առաջնորդներն ու ակտիվիստները շարունակում են գործել այն նույն մեթոդներով, որոնք վստահ կարելի է բնութագրել իբրև չքաղաքական, հակաքաղաքական: Վիրավորանք, ագրեսիա, հեղափոխական կոչեր, բայց ոչ մի մեխանիզմ, ոչ մի գործիք և, մեծ հաշվով, ոչ մի հստակ ծրագիր: Արդյունքը միայն այն մթնոլորտն է, որը հնարավոր է դարձնում այսօրվա միջադեպերը:

Այսօր Հրանտ Մաթևոսյանի ծննդյան օրն է: Երանի ինքը նաև իր ֆիզիկական գոյով մեր կողքին լիներ, մեր մեջ լիներ, մեր փողոցում, մեր դաշտում, մեր քաղաքում, մեր գյուղում լիներ: Ինքն այսօր էն տարիքում էր, որ իր հզոր ներկայությամբ, իր իմաստուն ներկայությամբ, իր խոհեմ ներկայությամբ կարող էր առաջնորդ ու հովիվ լինել, տեր լինել անտեր մնացած մի ժողովրդի ու մի երկրի: Ինքն ուներ էդ մտավախությունը, որ կարող ենք անտեր մնալ:

Նիկոլո Մաքիավելին իր «Տիրակալը» գրքում հետևյալ միտքն է արտահայտում, թե չկա քաղաքին տիրելու ավելի լավագույն միջոց, քան այն կործանելը: Եվ եթե մեկը զավթի ազատության համը տեսած քաղաքն ու խնայի այն, ինչ-որ ժամանակ հետո քաղաքը նրան չի խնայի:

Օլիմպիական խաղերում «ոսկի» նվաճած հայ մարզիկները կխրախուսվեն 30. 000, արծաթը` 20. 000, իսկ բրոնզը` 10. 000 դոլարով: Հարց՝ արդյո՞ք հնարավոր չէր ավելի բարձր մրցանակային գումար սահմանել, առավել ևս, ինչպես նշում են մասնագետները, ներկայացված 4 մարզիկներից գոնե մեկը մոտ չի լինելու անգամ բրոնզին: Իհարկե, համեստությունը լավ բան է, բա PR-ը՞:

Օլիմպիադա 80-ին մենք առաջին կուրսի ուսանողներ էինք: Ռոմանտիկ դարաշրջան էր: Չնայած կյանքը հեղեղված էր Բրեժնևի մասին բարեհոգի անեկդոտներով, սակայն իրերը դեռևս կոչվում էին իրենց անուններով, պրոֆեսորին ասում էին՝ պրոֆեսոր, կռազի վարորդին՝ կռազի վարորդ, գրպանահատին՝ համբալ:

Ակնկալվող արագ և կտրուկ լուծումների փոխարեն արտաքին դերակատարները գերադասեցին գործը հանգեցնել հակադիր քաղաքական բևեռների միջև բարոյապես և նյութապես մաշեցնող երկարաժամկետ դիմակայության: Ռուսները հապաղում են Կիևին տրամադրել խոստացված գումարները, իսկ ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ը Կիևին տրվելիք նյութական աջակցության վերաբերյալ առարկայական խոստումներ չեն շռայլում:

Հայոց նորանկախ պետության առաջին տարիներին որոշ նորաթուխ հեռուստահաղորդավարներ, միգուցե խոսքի աննախադեպ ազատության հնարավորությունից «արբած», չգտան մեկ այլ նյութ, քան հայերենը միտումնավոր աղավաղելը: Խոսում էին փողոցի լեզվով, իրենց խոսքի մեջ խցկում ռուսերեն, թուրքերեն, անգլերեն առանձին բառեր և արտահայտություններ, մոգոնում ծաղրաբառեր (չհիշատակենք դրանք), զավեշտաբար հնչեցնում հայերենը և այլն:

-Եկուր, Սամուէլ, եկուր, տեղ մը պիտի երթանք, անանկ տեղ մը, որ շատ պիտի սիրես ու երբեք չպիտի մոռնաս: Գառզուն էր: Հեռախոսն անջատեցի ու հյուրանոցում տաքսի պատվիրելով սլացա Մաեստրոյի արվեստանոց:

Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականության պահպանումը ներկայումս չի բխում ո՛չ Ռուսաստանի, և ո՛չ էլ բրիտանա-ամերիկյան ուժային բևեռի շահերից: Այդ երկրում ծավալվող ներքաղաքական ճգնաժամը Ռուսաստանին վերջին հնարավորությունն է ընձեռում գերազանցապես քաղաքական մեխանիզմների կիրառմամբ վերահաստատել իր ներկայությունը ներկայիս Ուկրաինայի հատկապես մերձսևծովյան բոլոր շրջաններում: Դա անգամ ավելի կարևոր նպատակ է, քան ռուսական Կիև ունենալը: